De klinische aspecten van hechtingsproblemen en bij trauma zijn lang als twee afzonderlijke zaken beschouwd, terwijl de fenomenen die behandeld werden altijd nauw met elkaar verbonden waren. Vandaag is het ondenkbaar om mensen (kinderen, adolescenten of volwassenen) klinisch te evalueren zonder na te gaan hoe hun vroege banden gevormd en gestructureerd zijn en geleid hebben tot hechtingsstrategieën die het hele verdere leven blijven bestaan en die de relaties van het individu kleuren en eventueel bemoeilijken. Dit congres was een gelegenheid om een stand van zaken op te maken over dat onderwerp.