De routine van gerichte vragen en therapeutische handelingen kan bijdragen tot de ontmenselijking van de patiënt-artsrelatie. Daarom is in de jaren 2000 de narratieve geneeskunde ontwikkeld onder de impuls van professor Rita Charon van Columbia University in New York.

Dit is een medische vaardigheid die de arts in staat stelt om te stimuleren, te luisteren, in zich op te nemen, te interpreteren en zelfs geroerd te zijn door wat patiënten vertellen over hun ziekte(s) en het verloop daarvan. Daarbij baseert hij zich op empathie, nederigheid, luistervaardigheid en openstaan voor emoties: "Vertel me uw verhaal!"

Uit diverse studies blijkt dat artsen hun patiënten gemiddeld twintig seconden aan het woord laten voor ze hen onderbreken en reageren met een medische discussie. Als de patiënt echter ongeveer twee minuten lang de kans krijgt om het verhaal over zijn ziekte 'uit de doeken te doen', zal hij de kern van wat hem raakt en van zijn emoties aangeven. Dat wordt radicaal luisteren genoemd.

In de universiteiten wordt de narratieve geneeskunde steeds meer beschouwd als een aanvulling op EBM (evidencebased geneeskunde). Dit kan een antwoord bieden op een gezondheidssysteem dat tekortschiet en soms geen oog heeft voor het lijden van patiënten. De arts moet dus drie soorten vaardigheden ontwikkelen: luisteren naar het verhaal van de patiënt, kritisch denken en tot slot een therapeutische band kunnen opbouwen.

• http://www.med-line.fr/catalogue/la-medecine-narrative/

  http://www.narratievetherapie.be/