Een andere kijk op psychosen…

Een andere kijk op psychosen…

«Dans cette surprenante soustraction, faite de beaucoup de petites soustractions, il est seul. Seul comme il n’a jamais été. Comme personne (pense-t-il) n’a jamais été. En effet, c’est particulier comme il est seul. Seul sans solitude. Il n’est plus préservé par le «nous», l’entre-nous de l’homme et de son corps. Lui, il est vraiment seul. En exil, sur place. Dans une solitude dont le solitaire n’a pas idée. La solitude de cette banlieue ne se compare à rien, est une injustice, un scandale. A côté d’elle la solitude d’un méditatif est un palais. Celle d’un gueux même est un nid, pouilleux, mais nid quand même. Ici, pas de nid. Solitude sans jouir d’être seul.» (“In deze verrassende vervreemding, gemaakt van veel kleine stukjes vervreemding, is hij alleen. Alleen zoals hij dat nooit is geweest. Zoals niemand dat ooit is geweest (denkt hij). Het is werkelijk bijzonder hoe hij alleen is. Alleen zonder afzondering. Hij is niet meer beschermd door het ‘wij’, het onderonsje tussen een mens en zijn lichaam. Hij is echt alleen. Een banneling, ter plaatse. In een afzondering, een isolement dat een kluizenaar zich niet kan voorstellen. De eenzaamheid van deze zone in de marge is nergens mee te vergelijken, ze is onrechtvaardig, een schandaal. Vergeleken met haar is de afzondering van een denker een paleis. Zelfs die van een bedelaar is een nest, smerig, armoedig, maar toch een nest. Hier geen nest. Eenzaamheid zonder te genieten van het alleen-zijn.”) Henri Michaux, Connaissance par les gouffres (Gallimard, 1967)   De klassieke psychiatrie heeft zich sinds haar ontstaan opgesloten in een uitgesproken externe visie op psychose. Beschrijving van de prodromale verschijnselen, de symptomen, het klinische beeld: een psychiater kijkt meer dan hij luistert, hij spoort op, bakent af en klasseert. François Tirtiaux wil een andere kijk ontwikkelen en van binnenuit praten over psychotische personen, wat niet gemakkelijk is. Hij wil het falen van de symbolische beschermlaag aantonen, de overstimulatie van het reële en de oversymbolisatie door de taal, verschijnselen die individueel moeten worden benaderd. Elke psychotische persoon is een apart, uniek geval.   Published ahead of print.

Laatste reacties