… zonder geneesmiddelen? Een Chinese studie, gepubliceerd in The Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism, toont aan dat proefpersonen met diabetes type 2 die op een intermittent fasting-dieet worden gezet, van hun ziekte kunnen worden verlost.
Stemmingsstoornissen in samenhang met diabetes worden vaak niet gediagnosticeerd, maar zijn toch een realiteit.
Type 2-diabetes staat bekend als specifieke risicofactor voor achteruitgang van de cognitieve functies. Al lang wordt vermoed dat insulineresistentie daar een rol bij speelt.
Een depressie bij patiënten met diabetes correleert met een hoger risico op chronisch nierlijden.
Toediening van dit glitazon na een recent cerebrovasculair accident bij patiënten met insulineresistentie blijkt het risico op recidief van CVA, infarct en diabetes te verlagen in vergelijking met een placebo. Daarentegen neemt de kans op gewichtstoename, oedeem en breuken toe.
Het metaboolsyndroom is niet alleen schadelijk voor hart en bloedvaten, maar veroorzaakt ook cognitieve problemen.
Dat type 2-diabetes het risico op cardiovasculaire aandoeningen verhoogt, is bekend. Wat velen echter misschien niet weten, is dat het risico meer toeneemt bij vrouwen dan bij mannen. Geldt dat ook voor dementie, een aandoening die eveneens in verband staat met type 2-diabetes?
Hebben de duur van de diabetes en de glykemiecontrole invloed op het risico dat patiënten met een atriumfibrillatie een ischemisch CVA krijgen?
[Researchafdeling Neuropsychologie en Functionele Beeldvorming van het Center for Research in Cognition and Neurosciences (CRCN) en het ULB Neuroscience Institute (UNI), Université Libre de Bruxelles (ULB), Brussel] In dit artikel worden de negatieve gevolgen van een algemeen slaaptekort op de gezondheid besproken, en dan vooral het risico op diabetes. Een slaaptekort vergroot immers het risico op de ontwikkeling van diabetes type 2. Epidemiologische studies bevestigen deze gegevens: twee meta-analyses, waaronder prospectieve studies, tonen aan dat te weinig slaap (minder dan 6-7 uur per nacht) kan worden gelinkt aan een hoger risico op de ontwikkeling van diabetes. Een onregelmatig slaappatroon, zoals dat van iemand die in shifts werkt, leidt niet alleen tot een slaaptekort, maar ook tot zogenaamde ‘circadiane ritmestoornissen’, of een inwendige desynchronisatie die het risico op de ontwikkeling van diabetes gelinkt aan slaapgebrek kan verhogen. De mechanismes die daarvoor verantwoordelijk kunnen zijn, worden aangehaald. Op de vraag of het omgekeerde – dus méér slaap – een gunstig effect heeft op het risico om diabetes te ontwikkelen, blijft de wetenschap voorlopig het antwoord schuldig. In een volgende fase van het onderzoek moeten de mogelijke effecten van een aangepast slaappatroon op prediabetici en/of diabetici worden getest. Published ahead of print.
Neuron Vol. 30 Nr. 1
Schrijf u gratis in op onze wekelijkse nieuwsbrief en ontvang het laatste nieuws en nog veel meer ...
